4. Η Κλωνοποίηση σε αντιδιαστολή με τη Βιοηθική
Α) Η θέση της επιστημονικής κοινότητας
Το συμπέρασμα που βγαίνει μάλλον αβίαστα, είναι ότι αυτό που η επιστημονική κοινότητα γνωρίζει είναι το μέγεθος της άγνοιας της. Ως εκ τούτου, θεωρεί ότι επιβάλλεται αν όχι πλήρης και καθολική απαγόρευση της αναπαραγωγικής κλωνοποίησης του ανθρώπου, τουλάχιστον η επιβολή ενός moratorium. Η θέση αυτή βασίζεται αφενός μεν στα προβλήματα υγείας που παρουσιάζουν οι κλώνοι κυρίως (και όχι οι κυοφορούσες μητέρες) αφετέρου δε στην ελλιπή κατανόηση των βιολογικών παραμέτρων που επηρεάζουν τη φυσιολογική ανάπτυξη και υγεία των κλώνων. Η μέθοδος είναι προς το παρόν εξαιρετικά επισφαλής κι ως εκ τούτου η εφαρμογή της στον άνθρωπο θα ήταν απαράδεκτη για βιοϊατρικούς λόγους καταρχήν.
Β) Η προσέγγιση από την «αμιγώς ηθική» σκοπιά
Τίθεται λοιπόν το εξής ερώτημα που διχάζει διεθνώς επιστημονική κοινότητα και κοινή γνώμη : « Είναι ηθικά σωστό να κλωνοποιείται ο άνθρωπος ή άλλα έμβια όντα και να γεννώνται νέοι οργανισμοί με αυτή την διαδικασία; »
Στη συνέχεια παρατίθενται μερικά βασικά επιχειρήματα υπέρ και κατά της χρήσης της κλωνοποίησης έστω και για ιατρικούς λόγους.
Ι) Επιχειρήματα υπέρ
α) Η αναπαραγωγική κλωνοποίηση δεν είναι παρά ένας ακόμη τρόπος αναπαραγωγής, απόλυτα συμβατός με το δικαίωμα στην αναπαραγωγή. Αφού η διαμόρφωση της προσωπικότητας εξαρτάται κυρίως από περιβαλλοντικούς παράγοντες, ο «κλώνος» θα αναπτύξει ούτως ή άλλως τη δική του αυτόνομη προσωπικότητα, επομένως δεν θίγεται η ανθρώπινη αξία του. Με αυτό το δεδομένο, ο γενετικός «σχεδιασμός» των εξωτερικών χαρακτηριστικών του είναι απόλυτα θεμιτός, ακριβώς ως έκφραση της άσκησης του παραπάνω δικαιώματος. Ακόμη περισσότερο: ο σχεδιασμός αυτός αποτελεί σοβαρή απόδειξη του ότι η επιθυμία κάποιου να αποκτήσει ένα παιδί είναι έλλογη, υπό την έννοια ότι δεν αφήνει την αναπαραγωγή «στην τύχη».
β) Η συγκεκριμένη μέθοδος αποτελεί τον μόνο τρόπο να αποκτήσει φυσικούς απογόνους ένας μη γόνιμος άνδρας: ακόμη και αυτός δεν πρέπει να στερείται το θεμελιώδες δικαίωμα στην αναπαραγωγή
γ) Η αναπαραγωγική κλωνοποίηση, ως «σχεδιασμένη τεκνοποιία» αποδεικνύει τον υπέρτατο βαθμό αγάπης του γονέα προς το παιδί. Κατ’ αναλογία προς την «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» δημιουργία του ανθρώπου, εκφράζει κατ’ εξοχήν ιδίως τη χριστιανική προσέγγιση.
δ) Η κλωνοποίηση δεν μπορεί να αποκλεισθεί ως μέθοδος αναπαραγωγής, αφού, θεωρητικά, ενδέχεται να απομείνει ως ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει το ανθρώπινο είδος από μια ολοκληρωτική καταστροφή. Αν, π.χ., υποτεθεί ότι τότε θα απέμεναν μόνον ελάχιστες γυναίκες από το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού, μόνο με την εφαρμογή της μεθόδου θα υπήρχαν ελπίδες να μην αφανισθεί το είδος. Μπροστά σε ένα τέτοιο ακραίο ενδεχόμενο, κάθε άλλο επιχείρημα «αρχής» υποχωρεί.
ΙΙ) Επιχειρήματα Κατά
α) Η κλωνοποίηση ξεπερνά τα όρια του δικαιώματος στην αναπαραγωγή, στοχεύοντας στην «παραγωγή αντιγράφων» εκείνου που το ασκεί, με σκοπό είτε την ικανοποίηση δικών του ναρκισσιστικών τάσεων είτε τον απόλυτο έλεγχο της ζωής των «κλώνων»: στο όνομα ενός κακώς νοούμενου δικαιώματος, υποβαθμίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αφού ο «κλώνος» χρησιμοποιείται ως απλό «μέσον» για την επιδίωξη άλλων σκοπών
β) Η κλωνοποίηση ως ασεξουαλικός τρόπος αναπαραγωγής (όπου δεν ανασυνδυάζεται το DNA) περιορίζει τη γενετική ποικιλότητα του ανθρώπινου είδους. Έτσι, εφ’ όσον διαδοθεί, είναι πιθανόν ο άνθρωπος να στερηθεί την ικανότητα προσαρμογής στη διαδικασία της εξέλιξης, με συνέπεια το σταδιακό βιολογικό του εκφυλισμό
γ) Η κλωνοποίηση, ως επιλογή φύλου και άλλων χαρακτηριστικών, αποτελεί μέθοδο ευγονικής, που θα οδηγήσει σε αθέμιτες για μια κοινωνία ισότητας κοινωνικές διακρίσεις
δ) Η γνώση του προκαθορισμού των χαρακτηριστικών επιβαρύνει καίρια και διαρκώς την προσωπικότητα του «κλώνου». Αυτός είναι μεν ισότιμο υποκείμενο της ανθρώπινης αξίας – επομένως «φύσει» αυτόνομος – φέρει όμως το βάρος να αποδεικνύει σε όλη του τη ζωή τη διαφορετικότητά του από το «πρωτότυπο». Η μέθοδος θίγει έτσι τη «μοναδικότητα» κάθε ανθρώπου, ως αναγκαία προϋπόθεση της πρακτικής απόλαυσης της αυτονομίας του
ε) Αν αποδεχθούμε τη μέθοδο, τότε θα υπάρξει κίνδυνος αναστάτωσης στο σύστημα της συγγένειας και στις οικογενειακές σχέσεις. Ο κλώνος, π.χ. μπορεί να είναι ταυτόχρονα «παιδί» αλλά και «γονέας» ή «αδελφός» του γεννήτορα, στην περίπτωση που το σωματικό κύτταρο από το οποίο δημιουργήθηκε ανήκει σε κάποιον από τους τελευταίους, αφού η γενετική ταυτότητα θα είναι κοινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου